کد مطلب:36094 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127
«پس همانا من در نصیحت و خیر خواهی نسبت به تو كندی و كوتاهی نكردم و به راستی كه تو درنظر و اندیشه درباره ی سعادت خودت، هر قدر هم كه تلاش و كوشش كنی به پایه ی فكر و نظر و اندیشه ای كهمن برای سعادت تو دارم نخواهی رسید» دو جمله ی فوق را فقط یك مربی آسمانی می تواند ادعا كند.پدران معمولی و مربیان عادی، وظیفه ی نصیحت و خیرخواهی را درباره ی فرزندان و افراد تحت نظر و سرپرستی خود انجام می دهند، و لیكن پدری كه از هیچ اقدامی در این راه فروگزار نكند و مربی كه تمام توان و خود را برای تربیت و ساختن یك انسان صالح و [صفحه 123] سالم به كار میبرد امام امیرالمومنین است. او می فرماید: من در نصیحت و خیر خواهی تو كوتاهی نكرده و در ارشاد، راهنمائی و اندرز گفتن به تو مسامحه و سهل انگاری ننمودم. این راجع به قسمت اول. و اما بخش دوم: در این باره می گوئیم پدران و مربیان بطور طبیعی به سعادت فرزندان خود می اندیشند و فكر آتیه ی روشن و درخشانی را برای آنان در سر می پرورانند و در پی این فكر و اندیشه، تلاش و فعالیت می كنند، چنانكه فرزندان، خود نیز در فكر سعادت و خوشبختی خود می باشند. ولی آیا پدری می تواند ادعا بكند كه من بیشتر از فرزندم به سعادت و سلامت او می اندیشم و ایا چنین ادعائی قابل قبول و مقرون به حقیقت است ؟ نوعا هر كسی خود بیشتر به یاد خویشتن است تا نزدیكان اونسبت به او، ولی امام صادق القول و پیشوای متقیان می فرماید: ای فرزند تو هر اندازه هم در راه سعادتمندی خودت تلاش كنی و جد و جهد بنمائی و در كار خودت نظر بیندازی و اندیشه كنی به پایه فكر و نظری كه من راجعه به سعادتمندی تو دارم نخواهی رسید و عنایت و توجه من برای خوشبختی و خیر و صلاح تو، بهمراتب بیشتر از عنایت و توجه به تو نسبت به خودت می باشد. آری امام امیرالمومنین اولا پدر بود، ثانیا كار آزموده و تجربه آموخته بود، ثالثا امام معصوم بود، و بدیهی است كه امام معصوم در خصائص انسانی و مزایای آسمانی در حد كمال است و بنابراین مهر و رحمت و علاقمندی او از هر كس بالاتر است. بنابراین دیگران هر چند مهر پدری دارند ولی در محدوده ی یك پدر، مهر می ورزند وامام امیرالمومنین آن را دارد بعلاوه دارای ده ها و صدها مزیت و برتری است كه هر یك ایجاب می كند كه مهر و محبتشان مضاعف باشد. دانشمند بزرگ معاصر جناب آقای فلسفی دامت افاضاته در ذیل جمله ی مباركه ی فوق چنین می نویسند: پدران و مادران میتوانند از این عبارت كوتاه و آموزنده، دو نكته ی دقیق روانی را استفاده كنند و در راهنمائی فرزندان جوان خود عملا بكار بندند. [صفحه 124] اول آنكه تذكرات تربیتی خویش را با زبان نصیحت و خیر خواهی ادا كنند نه آنكه آمرانه و تحكم آمیز سخن بگویند و در نتیجه موجبات اهانت و تحقیر نوجوانان را فراهم آورند. دوم آنكه پدر و مادر، خود را شریك خوشبختی فرزند خویش بدانند و به وی بفهمانند كه تو بر اثر حب ذات، طالب سعادت خود هستی و ما نیز به علت مهر پدری و مادری، خوشبختی تو را خواهانیم ما و شما یك هدف داریم و آن رستگاری و پیروزی شماست برای نیل به آن هدف با یكدیگر همكاری می كنیم با این تفاوت كه ما عمر بیشتری كرده ایم تجربه های زیادتری اندوخته ایم و از خطرات ایام جوانی بخوبی آگاهیم.[1].
(فانی لم آلكنصیحه و انك لن تبلغ فی النظر لنفسك و ان اجتهدت مبلغ نظری لك)
صفحه 123، 124.